خطر! به محدوده ممنوعه وارد نشوید...

چشم چرانی ممنوع! چشم، دریچه دل و اندیشه انسان است. اگر ما چگونه نگریستن را یاد بگیریم و چگونه دیدن را تجربه کنیم، چشم، چشمه امید و ایمان می‏شود و نگاه ما، عبادت و سبب رشد و تکامل خواهدشد؛ اما اگر آن را رها کنیم، به هرچه هوا و هوس دستور داده، زیان‏های متعدد و گناهان ناخواسته‌ای را به ما تحمیل می‌کند. مگر فاصله نگاه تا گناه چه قدر است؟ 
چشم چرانی همان طور که بر مرد حرام است، بر زن نیز حرام است. نگاه به نامحرم، بذر گناه و شهوت را در دل آدمی می‏نشاند و او را به فتنه می‏اندازد و به همین خاطر است که قرآن دستور غض بصر (چشم پوشی) می‏دهد. (نور، آیه ۲۳)

چشم، دروازه قلب و روح است و هر چه دیده بیند، دل کند یاد. کمترین کوتاهی در چشم پوشی از نگاه به نامحرم، تیری مسموم از سوی شیطان است و چشم، دل را به دنبال خود می‏کشد و قلب، عقل انسان را نشانه گرفته، دل و فکر او را مشغول می‌کند و به دنبال آن، غریزه را مشتعل می‏کند و از آن پس، فتنه‏هایی به دنبال می‏آورد که گاهی جبران ناپذیر است.


خودآرایی و خودنمایی ممنوع!
همه دوست دارند زیبا باشند؛ پس چرا دین این قدر سخت می‏گیرد؟ چه اشکالی دارد مرتب و منظم و زیبا باشیم؟ما دوست نداریم بد تیپ و بی ریخت بیرون بیاییم؛ تا احساس کمبود کنیم و دیگران برای ما قیافه بگیرند. مگر ما چه کم از آنها داریم؟ اینها شاید سؤال هزاران دختر جوان باشند؛ وقتی دستور دین مبنی بر عدم خودآرایی و خودنمایی به آنها گفته می‏شود. 

میل به زیبایی هر چه بیشتر، در همه افراد وجود دارد؛ چه مرد و چه زن؛ با این تفاوت که این میل در زن بیشتر است؛ زیرا زن به تبع آفرینش لطیفش،میل به تمجید شدن و تعریف دارد و تمایل دارد زیبایی‌اش را به رخ همگان بکشاند وبه همین علت، به خودآرایی می‏پردازد؛ تا هر چه بیشتر، تحسین دیگران را بر انگیزد؛ اما همان‌طور که بی‌‏توجهی به غریزه خودنمایی و تبرّج، برای زن زیان‏ بخش است، خودنمایی و تبرّج بیش از اندازه و خارج از چهارچوبه حجاب نیز زیان ‏بخش خواهد بود و سلامت روانی زن را به مخاطره می‏اندازد و به همین علت است که قرآن به زن دستور می‏دهد از هر گونه خودنمایی و تبرج پرهیز کند.(احزاب، آیه ۳۳؛ نور، آیه ۶۰)