شهر آرزو

 

 

بى‏گمان خواهد آمد

در صبح یک آدینه!

سوار بر سمند سپیده با رایت آفتاب بر دوش،

تا به اهتزاز درآورد آن را بر بلنداى گنبد گیتى!

او مى‏آید

تا با آذرخش ذوالفقارش

سینه شب را بشکافد!

و خورشید خدا را نمایان سازد!

او مى‏آید

زیباتر از هزار نگار و خوبتر از صد هزار بهار!

او مى‏آید و از بادهاى خزانى، انتقام همه لاله‏هاى پرپر را مى‏گیرد!

همان بهارى که لاله‏ها به احترام او برخاسته‏اند

و آن نگارى که، نرگسها نگران مقدم اویند.

شاهدى که شقایقها آینه افروز نگاهش هستند و چشمه‏ها به دنبال او جارى مى‏گردند.

و مردى که پیشاپیش مشرق آفتاب بهاریست و بوى خدا از ردایش جارى است.

مردى که بوى سحر، صفاى سپیده ، صداقت آینه، مهربانى مهر، لطافت نسیم، نازکى گل، پاکى شبنم، تلاوت رود، غوغاى صبح، ترنم باران، زلالى چشمه‏ساران، روح توفان، شکوه آسمان، صلابت کوهستان، هیبت آتشفشان، آرامش صحرا، عمق دریا و وسعت هستى با اوست. او خواهد آمد و شهرى خواهد ساخت;

به زیبایى بهشت، به وسعت تاریخ در گستره هستى.

شهرى خرم، شهرى آباد، شهرى خالى از بیداد و بهشتى تهى از جور شداد.

شهرى مملو از گل و گیاه و لبریز از نور و آب، شهرى پر از پرنده و شکوفه و شقایق، شهرى لبالب از شهد و شور و شیدایى و سرشار از هلهله و شادى.

مردى که بوى سحر، صفاى سپیده ، صداقت آینه، مهربانى مهر، لطافت نسیم، نازکى گل، پاکى شبنم، تلاوت رود، غوغاى صبح، ترنم باران، زلالى چشمه‏ساران، روح توفان، شکوه آسمان، صلابت کوهستان، هیبت آتشفشان، آرامش صحرا، عمق دریا و وسعت هستى با اوست. او خواهد آمد و شهرى خواهد ساخت

او خواهد آمد و شهرى خواهد ساخت که در رؤیا نمى‏آید و در خیال نمى‏گنجد.

همان شهر آرزوها شهر آینه‏ها، شهر آبیها، شهر همیشه بهار،

شهرى که آفتابش همیشه لبخند مى‏زند.

شهرى که آسمانش سبز است، دریایش سبز است، صحرایش سبز است، و دلهاى مردمش نیز سبز است.

شهرى که درختانش سبزند و هیچ گاه رخت عزا نمى‏پوشند.

شهرى که مرغانش، نوحه نمى‏خوانند، بادها مرثیه نمى‏سرایند، دریاها موسیقى آرامش‏بخش، پخش مى‏کنند و ماهیها آواز آزادى سر مى‏دهند.

شهرى که قناریهایش در قفس نمى‏خوانند، دل گنجشکانش نمى‏لرزد، قوهایش در خلوت نمى‏میرند، پرستوهایش مهاجرت نمى‏کنند و از سقف ایوانهایش همیشه چلچله مى‏چکد.

شهرى که آسمان هر کجایش یک رنگ است، هواى هر بامش تابستانى است.

در کنار کاخهایش، کوخهایى خراب نشده، چینه‏هایش کوتاه است و کسى براى دیدن آسمان، کلاهش نمى‏افتد.

شهرى که سنگفرش خیابانهایش، بال فرشتگان است.

از کوچه‏هایش بوى یاس مى‏آید.

در تمام خانه‏هایش عطر گل محمدى مى‏وزد.

واز پارکهایش شمیم بهشت‏به مشام مى‏رسد. شهرى که شیطان در آن، پرسه نمى‏زند، نگاهها مسموم نیست گوشها حرف ناحق را نمى‏شنوند، زبانها سخن لغو نمى‏گویند و دهانها گوشت مرده مسلمانى را نمى‏جوند.

شهرى که در آن گل را نمى‏فروشند، مسلمان از مسلمان سود نمى‏برد کسى از کسى ربا نمى‏گیرد.

لباسها را مد روز نمى‏دوزند و زیباییهایش تحمیلى نیست!

و کسى زیبایى‏اش را به رخ دیگران نمى‏کشد، بر مالش نمى‏نازد و دنیایش را وسیله فخرفروشى قرار نمى‏دهد، مردانش دنیا را سه طلاقه کرده‏اند و مهریه زنانش مهر کربلا و مهر زهراست!

شهرى که الگوى زنانش، فاطمه و زینب، سلام‏الله‏علیهما، است و اسوه مردانش محمد، صلى‏الله‏علیه‏وآله، و على، علیه‏السلام، است و سوژه جوانانش حسن و حسین دو آقاى جوانان بهشت‏اند.

شهرى که در آن، گردن گردنکشان شکسته، زنجیر بردگان گسسته، دست‏شیاطین بسته و هر کس در جاى خود نشسته! و کسى راه حق را نبسته!

شهرى که ساکنانش شناسنامه ندارند، هر کس به سیمایش شناخته مى‏گردد و در و دیوارش آینه کاریست.

شهرى که در آن همه از حرام متنفرند، چرا که حلاوت حلال را چشیده‏اند، معروف مشهور است و منکر منفور.

واژه ظلم و ستم از فرهنگش رفته و قاموس قسط به عدالت‏بین همه تقسیم شده!

شهرى که در آن عملى آلوده به ریا نیست و کسى زهد نمى‏فروشد و به فسق مباهات نمى‏کند، گرگى لباس میش نپوشیده، تمساح اشک نمى‏ریزد، دست التماس براى نفس به سوى کسى دراز نمى‏شود و پاى تجاوز به حریم دیگران وارد نمى‏گردد. شهرى که آب در لانه مورچه نمى‏افتد، کسى ساز خود را نمى‏زند، آشها شور یا بى‏نمک نمى‏شوند، ولایتى بى‏ولایت نمى‏ماند، هر کس به اندازه سعى‏اى که کرده است‏بهره‏مند مى‏گردد، و بوى بهبودى اوضاع شنیده مى‏شود.

شهرى که در آن دل نمى‏گیرد، حوصله سر نمى‏رود، آدمهایش کاریکاتورى رشد نکرده‏اند، نسل‏کشى نیست، خودکشى نیست، شور و غوغاى زندگى بر پاست.

شهرى که در آن گل را نمى‏فروشند، مسلمان از مسلمان سود نمى‏برد کسى از کسى ربا نمى‏گیرد. لباسها را مد روز نمى‏دوزند و زیباییهایش تحمیلى نیست! و کسى زیبایى‏اش را به رخ دیگران نمى‏کشد، بر مالش نمى‏نازد و دنیایش را وسیله فخرفروشى قرار نمى‏دهد، مردانش دنیا را سه طلاقه کرده‏اند و مهریه زنانش مهر کربلا و مهر زهراست!

شهرى که بنزها به پیکانها پز نمى‏دهند، سوارها به پیاده‏ها پوزخند نمى‏زنند، کاخها جلو آفتاب کوخها را نمى‏گیرند، چشم و هم‏چشمى نیست، دنیا چشم کسى را نمى‏گیرد، ملاکها مدرک نیست، گر چه مدرک کسى کمتر از اجتهاد نیست و ملاکهاى برترى، تقوا و پرهیزکاریست ولى حتى هیچ کس تقوایش را به رخ نمى‏کشد.

شهرى که در آن زمینها بى‏مرز است، پرچمها یک رنگ است، زندگى زیباست، عطر وحدت از همه جا به مشام مى‏رسد و جز محارم چیزى خصوصى نیست.

شهرى که در آن عقل عقیل نمانده، دلها جوان مى‏ماند، روى سنگ قبرها ترکیب «جوان ناکام‏» نقش نبسته. شهرى که در آن مزرعه‏ها لم یزرع نمى‏ماند، کرتها معطل نشده‏اند و آبها هدر نمى‏رود.

شهرى که رودهایش خروشان، چشمه‏هایش جوشان، گاوهایش شیرافشان، درختانش پر بار، کشتزارهایش بى‏آفت و محصولاتش بابرکت است.

شهرى که باران عشق باریده و شبنم شوق بر گلبرگها چکیده و سبزه معرفت روییده، گل یکرنگى جوشیده و آفتاب حق همه جا دمیده و همه به آرزوهایشان رسیده‏اند.

شهرى چنان، که در خاطر نگنجد، در خیال نیاید، و به هیچ دلى خطور نکرده که خدا براى بندگان صالحش در چنین شهرى چه چشم‏روشنى‏هایى مهیا کرده.

خدایا! ما مشتاق چنین شهرى هستیم، شهرى که در آن دولت‏با کرامت‏خلیفه تو برپاست همان امامى که انبیا به احترام او برخاسته‏اند. و آن موعود سبزى که وعده ازلى و تخلف‏ناپذیر تو در آن حاکمیت دارد، و در دولت دین پناهش اسلام و اهلش را عزت و سربلندى مى‏بخشى و نفاق و کفر و اهلش را ذلیل و خوار مى‏گردانى، مهربانا از تو مى‏خواهیم که ما را در آن دولت‏حقه، اهل دعوت به طاعتت و از پیشوایان راه هدایتت قرار دهى و به واسطه آن امام بزرگوار به ما عزت و کرامت و خیر دنیا و آخرت را عطا فرمایى